سه بار در هفته کوهنوردی می­کردیم. این خاطره را یکی از دوستان سردار تعریف می­کرد. حاج قاسم سه بار در هفته می­رفت کوهنوردی. برایش هم تفاوتی نداشت که از کدام مسیر برود. مثل مردم عادی می­رفت. اهل این نبود که مسیر خاصی را برایشان قرق کنند.



صورتش را با پارچه ای می­پوشاند و تند و چابک از کوه بالا می­رفت. با این حال کسانی بودند که او را می­شناختند. کوهنوردان جلو می­آمدند و می­خواستند با حاجی عکس بگیرند.



تمام افراد برای حاج قاسم یکسان بودند. یک بار چند خانم بی­حجاب جلو آمدند و خواستند با ایشان عکس بگیرند. حاج قاسم بی­آنکه آن­ها را مواخذه کند یا رفتاری متفاوت از خود بروز دهد پذیرفتشان و حاضر شد با آنها عکس بگیرد.



هیچوقت رفتار تندی با افراد نداشت. تعریف خودش را از امر به معروف داشت. رفتارش تند و خشن نبود. افراد کافی بود رفتار و گفتار او  را ببینند تا خودشان متحول شوند. او یک الگو بود. الگویی که با رفتارش افراد را تشویق به دینداری می­کرد نه با زور!



برای همین است که قاسم سلیمانی چهره متفاوتی نسبت به خیلی از افراد دارد. شخصیتی است که افراد از اقشار مختلف جامعه او را دوست دارند. حتی با تفکرات و عقاید متفاوت. برای همین است که روز تشییع جنازه سردار، بعنوان یک روز تاریخی در ایران ثبت شد. او بین مردم تفاوتی قائل نبود. مردم هم با هر عقیده و نظری او را می­خواستند. اخلاق نیک و رفتار درست، یک امر مشترک بین تمام افراد جوامع مختلف است. انسان­ها نیکی را در هر رنگ و لباس و نژاد و جایگاه اجتماعی تشخیص می­دهند. و سردار، سرحلقه­ی تمام نیکی­ها بود.



مینا سعادت پور
۱