ظرف غذایش که دست‌ نخورده میماند،
وحشت میکردیم.
مطمئن میشدیم حتماً گروهانی در یک ‌گوشه‌ی خطِ لشکر غذا نخورده!

اینطوری اعتراض میکرد به کارمان.
تا آن گروهان را پیدا نمیکردیم و غذا نمی‌دادیم بهشان، لب به غذایش نمی زد.
گاهی چهل‌‌ و هشت ساعت غذا نمیخورد تا یقین کند همه غذا خورده‌اند"

حاج قاسم را میگویم ...