این اعتقاد من است که حاج قاسم سلیمانی بخاطر کارهایی که کرد بزرگ نشد، بخاطر کارهایی که نکرد بزرگ شد؛ بخاطر «نه» هایی که به دنیا و آدم‌هایش گفت، بزرگ شد.
اینکه انسان چقدر حضورش در این دنیا قوت داشته باشد که بعد از رفتنش، از او یاد کنند و قصه و روایت و فیلم بسازند، ریشه‌هایش از مرگ‌آگاهی و عدم وابستگی به دنیاست. وقتی این وابستگی نباشد، انسان می‌تواند در هستی تصرف کند. روایت آدم‌ها از ۲۴ ساعت قبل شهادت حاج‌قاسم را شنیده‌ایم؛ از همهٔ این صحبت‌ها می‌رسیم به اینکه حاج‌قاسم می‌دانسته آن شب شهید می‌شود.