شب عملیات قبل اینکه به خط بزنیم آمد و گفت: «من خودم باید همراه نیروها برم خیلی موافق نبودم گفتم جانشینت رو بفرست.»
اصرار کرد و گفت: «نه باید خودم برم!».
رمز عملیات که اعلام شد همراه نیروها زد به خط. دشمن آتش شدیدی می‌ریخت.
گردان سلیمانی خط اول را شکستند و راه افتادند سمت خط دوم. چیزی نگذشته بود که خبر رسید فرمانده گردان
شهید شده، چند نفر را فرستادم و گفتم هر جور شده بیاورندش عقب.
توی اورژانس سوسنگرد دیدمش، بیهوش بود. تیر دوشکا دست راستش را آش و لاش کرده بود و بند به استخوان. ترکش هم خورده بود به سینه‌اش. خونریزی داشت.
گفتم آمبولانس بیاید و بفرستندش اهواز.
بیست روز بعد از عملیات، قاسم را در قرارگاه دیدم.
از اهواز برده بودندش تهران و آنجا جراحت دستش را ترمیم کرده بودند. هنوز خوب خوب نشده بود و با دست آویزان به گردن برگشته بود منطقه.
معطل نکردم و همانجا او را به آقامحسن رضایی معرفی کردم. گفتم: «این آقای سلیمانی هم شجاعه هم مقتدر، از پس اداره یک تیپ نیرو به راحتی برمیاد.».
آقا محسن هم حکم فرماندهی تیپ ثارالله را برایش نوشت.

راوی سردار مرتضی قربانی