امام، عالِم به زمان بود. آن وقتی که همه اصرار بر تقیه داشتند، امام فریاد زد “الیوم تقیه حرام است” و این زمانی بود که هیچ کس اعتقادی به سقوط شاه نداشت، حتی به آن فکر هم نمی کرد. وقتی مراجع به شاه نامه نوشتند و از شاه خواستند دولت را نصیحت کند که دست از این تباه کاری ها بردارد، شاه در جواب مراجع نوشت: توفیق شما را برای ارشاد عوام خواهانیم! امام این قلم را که مثل کلام امیرالمؤمنین (ع) فولادین بود، به دست گرفت و به شاه نوشت: به تو که به مراجع می گویی مردم را ارشاد کنند تو و دولت تو را ارشاد می کنم؛ یعنی تو عوامی.


امام راحل زمان شناس بود، فهمید اگر به شاه فرصت بدهد از اسلام، مذهب، ایران و انسانیت چیزی باقی‌نمی‌ماند.

وقتی آن مرد بزرگ از امام سؤال کرد برای چه می خواهی قیام کنی، قدرت تو در مقابل قدرت شاه چیزی نیست، این جوانان را به کشتن می دهی؟ امام فرمود: آن ها در راه خدا شهید می شوند.‌بار دیگر این جمله را تکرار کرد، امام فرمود: اگر در هیچ کجای دنیا مرا راه ندهند، دست از اسلام بر نمی دارم. امام اولین کاری که کرد، به ترس سیلی زد. اول ترس را در حوزه و طلاب کشت ، بعد ترس را در جامعه کشت. زمانی که خواندن اعلامیه های امام رعب آور بود، امام آن سخنان آتشین و بلند را بیان کرد. در روز اول قیام که هیچ کس با او همراه نبود، گفت خدا؛ در روز آخر هم که همه ملت ایران و ملت های ازاده دنیا با او بودند، بازهم گفت خدا؛ این رمز موفقیت امام بود.
سخنان حاج قاسم در راهپیمایی ۲۲بهمن کرمان در سال ۹۶
منبع: کتاب برادر قاسم/مؤلف:ابوذر مهروان فر/ ص۵۲
۰