خداوندا ! در دستان من



چیزی نیست ، نه برای عرضه (چیزی دارند) و نه قدرت دفاع دارند



اما در دستانم چیزی را ذخیره کردم که به این ذخیره امید دارم



و آن روان بودن پیوسته به سمت تو است.



وقتی آن ها را برایت بر زمین و زانو گذاردم ، وقتی سلاح را برای دفاع از دینت به دست گرفتم



اینها ثروت دست من است که امید دارم قبول کرده باشی.



بخشی از وصیت نامه شهید سلیمانی
۲