ظهور یکی از مفاهیم دینی مهمی است که در مورد آن چیزهای مختلفی را شنیده‌ایم. شخص امام زمان و هدف بزرگش، یعنی برقراری حکومت اسلامی به حدی قابل احترام است که امام صادق علیه‌السلام در مورد ایشان فرموده‌اند:



لا وَ لَوْ أَدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أَیامَ حَیاتِی



یعنی: اگر دوران او را درک می کردم، همه‌ی زندگی‌ام را در خدمت به او می گذراندم.



در روایتی دیگر از ایشان می‌خوانیم:



فطوبی لمن أدرک ذلک الزّمان



یعنی: خوشا به حال کسی که آن زمان را دریابد.



این حجم از اشتیاق امام معصوم به عنوان یک انسان کامل نسبت به حضرت مهدی و این تعابیر جالب، نکته‌ای است که توجه ما را به خود جلب می‌کند. انگار که تمام اهداف انبیاء و اولیاء در ایام ظهور حضرت مهدی و بعد از آن به نتیجه می‌رسد و در مجموع این دسته روایات و آیاتی که در مورد ظهور حضرت آمده است، خبر از حادثه‌ای بزرگ و تحولاتی عظیم را در جامعه جهانی می‌دهد؛ تحولاتی که هر کدام از شیعیان می‌توانند در آن نقشی مهم را ایفا کنند.



اما شیعیان برای همراهی با آقا، باید خصوصیاتی داشته باشد که این خصوصیات نیز از آیات و روایات بر می‌آید.




امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «خوشا به حال شیعیان قائم که در زمان غیبتش منتظر ظهور او و فرمان‌بردارش هستند، آنان اولیای خدا هستند، همان‌ها که نه ترس آن‌ها را فرا می‌گیرد و نه اندوهگین می‌شوند.» (اشاره به آیه «ألا إنَّ اَوْلیاءَ اللّهِ لا خَوْفٌ عَلَیهم وَ لا هُمْ یحزنون یعنی آگاه باشید که بر دوستان خدا بیمی نیست و غمگین نمی‌شوند.»). این یعنی یاران امام زمان دوست خدا هستند. اصلاً با خدا دوستی می‌کنند و به همین خاطر از چیزی نمی‌ترسند.



نکته دیگر، تقوا است. پرهیزگاری یکی از ابزارهایی است که همه انسان‌ها را در مراحل مختلف زندگی نجات می‌دهد. در دوران ظهور نیز این ابزار کاربردی‌تر از گذشته می‌شود به طوری که وجود مبارک امام باقر (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «گویی که یاران قائم را می‌بینم که شرق و غرب (جهان را) در نور دیده‌اند. همه ‌چیز در برابر آن‌ها سرِ تسلیم فرود می‌آورد. حتی درندگان زمین و آسمان به دنبال خشنود ساختن آن‌ها هستند. قطعه‌ای از زمین به قطعه دیگر مباهات کرده و می‌گوید: امروز مردی از یاران قائم از من گذر کرده است.» و این تواضع کائنات به خاطر همین زهد و تقوای یاران حضرت است.



اما نه تنها در عرصه معنوی بلکه در عرصه‌های جسمانی و دنیوی نیز یاران حضرت بی‌بدیل هستند. امام صادق (علیه‌السلام) در وصف توان بدنی یاران قائم می‌فرماید: «حضرت لوط (علیه‌السلام) که می‌فرمود: «ای کاش در برابر شما قدرتی می‌داشتم یا می‌توانستم به تکیه‌گاهی استوار پناه ببرم»، در آرزوی نیرو و توان قائم (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) و به یاد قدرت و استواری یاران او بود، زیرا به هر کدام از آن‌ها قدرت چهل مرد داده شده و قلب آن‌ها محکم‌تر از پاره‌های آهن است. اگر به کوه‌هایی از آهن برخورد کنند آن‌ها را از جا بر می‌کنند و شمشیرهای آنان از حرکت باز نمی‌ایستد، مگر زمانی که خداوند (عزوجل)، خشنود شود.




 البته که همه این نیرو، علم و توانایی را خدا به آن‌ها می‌دهد ولی قسمتی از آن‌ نیز به واسطه دغدغه‌ آن‌ها برای ورزیدگی و اقداماتی که برای آمادگی جسمانی و جنگی انجام می‌دهند به دست می‌آید.



انتظار و منتظر بودن، یکی دیگر از خصوصیات یاران حضرت است. البته در این بین تفاسیر مختلفی از انتظار مطرح شده که بسیاری از آن‌ها غلط است. رهبر معظم انقلاب در این‌باره تعبیر زیبایی دارند. ایشان فرموده‌اند: «انتظار، نشستن برای اینکه کار به خودی خود صورت بگیرد، نیست. انتظار حرکت است. انتظار فرج یعنی خود را از همه جهت برای آن هدفی که امام زمان (علیه الصّلاه والسّلام) برای آن هدف قیام خواهد کرد، آماده کردن.»
۰