حاجی سرش به درخت گرم بود. و داشت آلوچه میچید. با وسواس و به آرامی شاخهها را نگه میداشت، و دانه دانه آلوچهها را میریخت در کیسهی پلاستیکی، که از آرنج دست چپش آویزان شده بود.
صدای خِرت خِرت جویدن کسی میآمد؛ یکی به باغبان گفت.
«یدالله این سگت چقدر پارس میکنه؟»
نگاهم سمت صدا چرخید. بعد همانطور که با پشتِ دست پُر از آلوچهاش، گوشهی لبش را پاک میکرد پرسید.
«راستی! اسمش رو چی گذاشته بودی؟»
رفت سمت کیسهی آلوچههایی که کمی دورتر روی زمین بود. یدالله نیم نگاهی به حاج قاسم کرد؛ و با خنده گفت.
«اسمش را گذاشتم اوباما.» همه زدند زیر خنده.
شاخهها از دستها رها شده بودند؛ و بدنها نیم دوری چرخیده بود سمت یدالله. حاج قاسم دست از چیدن کشید؛ دنبالهی چفیهای که دور سرش پیچیده بود و تا روی صورتش آمده بود را کنار زد و اخم آلود پرسید.
«چی گفتی یدالله؟»
یدالله که خیال میکرد حاج قاسم از این حرف خوشحال بشود، جا خورد. نگاهی به افراد کرد؛ درحالیکه سیبَک گلویش پایین و بالا میشد دستپاچه جواب داد.
«هیچی حاجی! گفتم اسم سگ را گذاشتم اوباما.»
حاج قاسم تند شد. ابروها در آن صورت جدی به هم گره خورد. مشت پُر از آلوچههایش را خالی کرد. محکم و با عِتاب خطاب به یدالله اما جوری که همه را مخاطب قرار دهد گفت.
«اوباما دشمن ماست که باشه، حق نداری اسم انسان رو بزاری رو حیوون.»
خنده روی لب همه ماسید. خشکشان زد. مشغول شد به چیدن. سگ پارس میکرد و گاهی پوزه بر خاک میکشید. رفتیم در پناه شاخهها، و سکوت حکم‌فرما شد.
یاد کلام مولایمان در خطبهی 206 نهج البلاغه افتادم، که در میانهی جنگ صفین، یاران خود را از دشنام دادن به دشمن بر حذر داشتند: «من دوست ندارم شما دشنام دهنده باشید؛ شما باید به جای دشنام چنین میگفتید: پروردگارا خون ما و آنها را حفظ کن، میان ما و آنها را اصلاح کن و آنان را از گمراهیشان خارج ساز و هدایت نما تا کسانی که جاهلاند حق را بشناسند و آنان که گمراهند و بر دشمنی با حق اصرار میورزند از آن دست بردارند و (به راه راست) باز گردند.»

خدیجه بهرامینیا