دعوتش کرده بودند گردهمایی مداحان استان کرمان. با هم رفتیم. آمدند به استقبال و احوالپرسی گرمی کردند. خطاب به حاج علی که راه را با دستش باز میکرد و نشان میداد با صدایی بلند گفتم.
«رفقا باید بدونن که حاج قاسم مبارزات انقلابی خودشون رو از همین فاطمیه و مسجد قائم (عج) کرمان آغاز کردند.»
حاج قاسم همچنان که لبخند به لب، دستی برای مداحان تکان میدادند نگاهی به اطراف انداختند. زیر چشمی من را هم میپاییدند. خودم را از زیر بار نگاههای حاج قاسم سُراندم چند قدم جلوتر و در کناری ایستادم. دورتادور صندلی چیده بودند؛ همه شبیه و یک رنگ. فقط یک مبل شیک و سلطنتی بالای مجلس چشم میزد. پارچهی مخمل آبی اقیانوس بود و تاج طلایی چوبش، نظرت را جلب میکرد. مداحها که حضور حاج قاسم را دیدند شروع کردند در وصف حضرت زهرا (س) مرثیه سرایی و نوحه خوانی کردند. توفیقی بود برای مداحان و ذاکرین اهل بیت (ع) که هر ساله در محضر یادگار هشت سال دفاع مقدس مداحی کنند. وقتی وارد جلسه شدیم، مردی، گرم و سرد چشیدهی روزگار، خود را به من رساند. مسئول جلسه بود. آمد نزدیکتر و درگوشی گفت که آن مبل را گذاشتهاند تا حاج قاسم بنشیند. نگاهی به مبل و بعد به او انداختم و نیشخندی زدم. حاجی باهوش تر از این حرفا بود؛ فوری شستش خبردار شد. اینکه اگر بشنود واکنشش چیست را میشد حدس زد؛ اما با خود گفتم حتم اینجا در رودربایستی است و به ناچار شرایط را میپذیرد. غافلگیرم کرد. در حرکتی مچ دستم را گرفت؛ سمت چپ خود کشاند. من را به زور نشاند روی مبل. گفتم.
«حاجی! اینطور که نمیشه، اینجا جای شماست.» آرام گفت.
«بشین من جام خوبه.»
نشست روی صندلی ساده؛ درست مثل بقیه. حاج علی که متحیر مانده بود چه بگوید با اشارهای آرام پرسید.
«چرا اینطوری کرد حاجی؟!» همانطور که نگاهم به چهرهی بهت زدهی او بود ادامه داد. «تو این جلسات در اکثر مواقع تا جایگاهی برا کسی تعریف نکنی قهر میکنن، میرن.» سری تکان دادم و گفتم.
«حاجی رو نشناختی برادر! آخر مگه رو صندلی ریاستش آروم گرفت که حالا بخواد روی صندلی سلطنتی و زینتی قرار بگیره؟»
چه کسی را اینگونه میشناسید؟ او که خود را سرباز مردم میداند آیا رواست بر منصب قدرت و مقام و ثروت تکیه زند؟!
خدیجه بهرامینیا