خدیجه بهرامینیا

امام جمعه ی جیرفت بودم. شهردار دستور داده بود اسم یکی از خیابانهای اصلی شهر را، گذاشته بودند «خیابان سرلشکر حاج قاسم سلیمانی». حاج قاسم تماس گرفت؛ صدایش یک طوری بود. مشوش و دلنگران گفت.
«بدتر از این نمیشد! این چه کاری بود کردن؟!»
فکرش را نمیکردم این مسئله میان آن همه دغدغه ی کاری، و فکری، به چشمش بیاید. چه برسد به آنکه بخواهد به آن اضطرار واکنش نشان دهد! فهمیدم از چه ناراحت است. سعی کردم آرامَش کنم. گفتم.
«حالا که طوری نشده حاجی، این بندههای خدا هم خواستن از شما تقدیر کنن.»
تا زندهام از این کارا نکنید. معلوم نیست عاقبتم چی بشه! مضطرب شده بود. گویی آتش زیر پایش گداختهاند. وقتی اطمینان دادم که موضوع را حل میکنم، خیالش راحت شد. بعضی انسانها آنقدر بزرگ و دارای شوکت و جلالت هستند که هیچ لفظی، و شعری، نمیتواند آنها را وصف کند. آن روز در نماز جمعه، از شهردار تشکر کردم و گفتم.
«خود آقای سلیمانی راضی نیست خیابان به اسمش باشه.»
نماز را که خواندیم، همراه شهردار و چند نفر دیگر رفتیم و تابلو را از ابتدای خیابان برداشتیم. سنگینی آن قول، همراه تابلو، از روی شانههایم پایین آمده بود. حاج قاسم تواضع داشت. امروز نسل جوان ما نیازمند این الگوهای انسانی است
حاج قاسم سلیمانی خدا را بندگی کرد که سردار سلیمانی شد. او مثال بارز این جمله است که، عبودیت و بندگی خدا ریشه و منشأ همه کمالات است.
خدیجه بهرامینیا